The Glorious 30 years of my life.

ഇന്ന് 2010 December 10. എന്റെ ജന്മം ഈ ഭൂമിയില്‍ നിറവേറ്റപെട്ടിട്ടു ഇന്നേക്ക്‌ 30  ആണ്ടുകള്‍ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സൂര്യന്റെ പകല്‍വെളിച്ചവും ചന്ദ്രന്റെ നിലാവെളിച്ചവും എന്റെ കണ്ണിലൂടെ ഞാന്‍ കാണാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ഇന്നേക്ക് 30 വര്‍ഷങ്ങളാകുന്നു.

30 years ......  The Glorious 30 years of my life. 

സ്നേഹവും കാരുണ്യവും ദയയും ദേഷ്യവും വെറുപ്പും വിദ്വേഷവും വിരഹവും എല്ലാം ഇടകലര്‍ന്നനുഭവിക്കേണ്ടിവന്ന മുപ്പതു സംവത്സരങ്ങള്‍. 

ഒരുപാടു പേരോട് നന്ദിയുണ്ട്. പറയാനും പ്രകടിപ്പിക്കാനും ഇനിയും എനിക്കൊരു അവസരം വരും എന്ന് കരുതി മനപ്പൂര്‍വം ഞാന്‍ മാറ്റിവെക്കുന്നു. പക്ഷെ പറയാതിരിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത കുറെ പേരുണ്ട്. എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട സ്നേഹനിധികളായ മമ്മിയും പപ്പയും, എന്റെ സ്വന്തം സഹോദരി, സഹോദരിയുടെ കുടുംബം, എന്റെ മറ്റു കുടുംബാംഗങ്ങള്‍, എന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍. എല്ലാറ്റിനും ഉപരിയായി എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട സ്നേഹനിധിയായ ഭാര്യ , പിന്നെ എന്റെ സ്വന്തം മിയകുട്ടി. 

It feels weird to say that "I'm 30 years old". It's a good feeling ..even though... it is just an interval period of my life. Well, so far I'm very pleased with where I am at the moment and the direction I'm currently headed in. 

കഴിഞ്ഞ 30 വര്‍ഷങ്ങളിലെ എന്റെ നേട്ടങ്ങളിലെക്കും കോട്ടങ്ങളിലെക്കും തിരിഞ്ഞുനോക്കി സ്വയം ഒരു ചോദ്യം ചോദിയ്ക്കാന്‍ ഞാന്‍ തുനിയുന്നു. "ഇനി എവിടേക്ക്?"

അനന്തമായ എന്റെ പ്രതീക്ഷകളെ വഴിമാറ്റികൊണ്ട്,  എനിക്ക് മുമ്പില്‍ ഒരു മറ തീര്‍ത്തു കാലം കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ , കൈവിട്ടു പോയ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും പ്രതീക്ഷകള്‍ക്കും ഇനി ഒരു പ്രസക്തിയും ഇല്ലെന്നു  വേദനയോടെ ഞാനറിയുന്നു.  

 

ഇലകള്‍ കൊഴിഞ്ഞ മരത്തിലെ ചില്ലകളിലേക്ക്‌ നോക്കി,  ഇനി വരാനിരിക്കുന്ന വസന്തകാലത്തിന്റെ പ്രതീക്ഷകളുമായി നില്‍ക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ പോലെ ഞാനും എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ തളിരിടാന്‍ നില്‍ക്കുന്ന പുതിയ നാമ്പുകളെ തേടി പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നു.  പലപ്പോഴും എന്റെ വാക്കുകളെ , എന്റെ ചെയ്തികളെ എനിക്കുപോലും അറിയാത്ത അര്‍ത്ഥതലങ്ങളിലെത്തിച്ച കാലം നാളെ എന്റെ പ്രതീക്ഷകള്‍ക്കും സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും ഒരു പുതിയ വ്യാഖ്യാനം നല്കിയേക്കാം.

ജീവിതത്തിന്റെ ഏറ്റവും ദുര്‍ഘടമായ സമയത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോഴാണ് ഓരോ മനുഷ്യനും സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നത്‌. ഇങ്ങനെയുള്ള തിരിച്ചറിവിന് വേണ്ടിയാണോ ദൈവം മനുഷ്യനെ ഓരോ വ്യത്യസ്ത ജീവിതാവസ്ഥകളിലൂടെ കൊണ്ടുപോകുന്നത് എന്ന് പോലും ഞാന്‍ സംശയിക്കുന്നു.

ഇത്തരത്തിലുള്ള തിരിച്ചറിവുകളില്‍ നിന്നാണ് സ്വന്തം കഴിവുകളും കഴിവുകേടുകളും പരിമിതികളും എല്ലാറ്റിലും ഉപരിയായി  സ്വന്തം നന്മയും ഓരോരുത്തരും മനസ്സിലാക്കുന്നത്‌. അവനവന്റെ ദൌര്‍ഭല്യങ്ങളെ കഴിവുകളാക്കി മാറ്റുകയും, പരിമിതികളെ തുടച്ചു നീക്കി പുറത്തു ചാടുകയും ഒപ്പം തനിക്കു ഉള്ള കഴിവുകളെ ശക്തിയാക്കി മാറ്റുകയും  ചെയ്യുമ്പോഴാണ് നാം ഓരോരുത്തരും ജീവിതവിജയത്തിന്റെ പടവുകള്‍ കയറുന്നത്.

വിജയത്തിന്റെ ഓരോ പടി കയറുമ്പോഴും മറ്റാരേക്കാളും മുമ്പേ സ്വയം അഭിനന്ദിക്കാന്‍ നാം ഓരോരുത്തരും പഠിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതുപോലെ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ തെറ്റ് സംഭവിച്ചാല്‍ എത്രയും പെട്ടെന്ന് അത് തിരുത്തി സ്വയം വിമര്‍ശനത്തിനും നാം തയ്യാറാവണം. ഇതും വിജയത്തിലേക്കുള്ള ഒരു ചൂണ്ടുപലകയാണ്. 

ഇതെല്ലാം വേണം. ഇല്ലെങ്ങില്‍ , ജീവിതം നമ്മെക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ മുമ്പോട്ടു പോകും. നാം പുറകിലും. 

Our thoughts and our life are our own assets. Success comes when we handle it smartly. 

സ്വപ്നകണ്ണാടി

സ്വപ്നം മനസ്സിലുള്ള അടങ്ങാത്ത മോഹങ്ങളുടെ കണ്ണാടിയാണെന്ന  സത്യം ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകള്‍, ഒരുപാട് മോഹങ്ങള്‍, ഒരുപാട് സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ഇവയെല്ലാം നിറഞ്ഞതായിരുന്നു എന്‍റെ ജീവിതം. പക്ഷെ ഇടക്കെപ്പോഴോ കാലിടരിപോയോ എന്ന സംശയം മാത്രം ബാക്കി. മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രതീക്ഷകള്‍ക്കൊപ്പം  ഉയരുന്നതാണോ അതോ  നമ്മുടെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും മോഹങ്ങള്‍ക്കും ഒപ്പം  ജീവിതം മാറ്റപെടുന്നതാണോ വിജയം നിര്‍ണയിക്കപെടുന്നത്? അറിയില്ല.... ഒരു പക്ഷെ ഈ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം അറിയാമായിരുന്നെങ്ങില്‍ എനിക്കൊപ്പം നിങ്ങള്‍ക്കും കഴിഞ്ഞുപോയ കാലത്തിലെ  കുറെ മുഹൂര്‍ത്തങ്ങളെ മാറ്റി എഴുതാമായിരുന്നേനെ...

ജീവിതത്തില്‍ വളരെ അധികം ആഗ്രഹിച്ചു, അതും സ്വന്തം പരിമിതികള്‍കുള്ളില്‍ നിന്ന് മാത്രം ..... എന്നാല്‍ അവയെല്ലാം എത്ര ചെറുതായിരുന്നു. വല്ലാതെ ദുഖിക്കുമ്പോള്‍ സ്വയം മനസ്സിനോട് പറയുമായിരുന്നു.....എല്ലാ കാലവും വേനലല്ലെന്നും ... എല്ലാ ക്കാലവും വസന്തമല്ലെന്നും....ആ സമയത്ത് തകര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന ഓരോ മഴത്തുള്ളിക്കും ഒരു പകല്‍ നോവിന്‍റെ നൊമ്പരമുണ്ടായിരുന്നു... നഷ്ടങ്ങളുടെ, വിരഹത്തിന്‍റെ നൊമ്പരം.

പുരുഷനായി ജനിച്ചത്‌ കൊണ്ട് ഹൃദയം തകരുമ്പോള്‍ പോലും മനസ്സ് തുറന്നൊന്നു പൊട്ടികരയാന്‍  പോലും കഴിയുനില്ലല്ലോ. എല്ലാം വിങ്ങുന്ന ഹൃദയവുമായി ഓര്‍ക്കാന്‍ മാത്രം കഴിയുന്നു. പക്ഷെ കാലത്തിന്‍റെ നേരിയ മറകള്‍ക്ക് കാലപ്പഴക്കം കൊണ്ട് സുതാര്യത നഷ്ട്ടപെട്ടിരിക്കുന്നു. 

എങ്കിലും നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളുടെ മിഴിനീരുമായി...നിറമണിഞ്ഞ ഒരു വസന്തത്തിനായി എന്‍റെ കാത്തിരിപ്പ്‌ തുടരുന്നു.. പ്രതീക്ഷയോടെ..  

എന്‍റെ എത്രയും പ്രിയപ്പെട്ട മിയമോള്‍ക്ക്‌,

ഈ ഒരു posting നടത്താന്‍ അല്‍പ്പം വൈകിപ്പോയി എന്നറിയാം. മനപ്പൂര്‍വമല്ല. നീ എന്‍റെ ഒപ്പം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ.

ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ എഴുതുന്നതൊന്നും നിനക്ക് വായിക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്നറിയാം. പക്ഷെ അക്ഷരങ്ങള്‍ കൂട്ടി വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ നിനക്ക് എന്നെ വായിക്കാന്‍ കഴിയും.

നീയും ഞാനും ആരും അറിയാതെ നിനക്ക് ഒരു വയസ്സ് തികഞ്ഞു. Yes, You are One year old now ! Happy Birthday !!!

ഇന്ന് എന്‍റെയും ജിഷിയുടെയും ഒക്കെ ലോകം നീ മാത്രമാണ്. നിന്‍റെ കുസൃതികളും വികൃതികളും വാശിയും ഒക്കെയാണ് ഞങ്ങളുടെ സംസാര വിഷയം. നിന്‍റെ മമ്മയുടെ ജോലി ആവശ്യാര്‍ത്ഥം നീയും മമ്മയും എന്നില്‍ നിന്നും ഒരുപാട് അകലെയാണ്. ഒന്ന് ഓടി എത്താന്‍ പോലും മിനിമം 12 മണിക്കൂര്‍ വേണം. പക്ഷെ നിങ്ങളൊക്കെ എന്‍റെ ഒപ്പം ഉണ്ട്. എന്‍റെ മനസ്സില്‍ , എന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍. കണ്ണടച്ചാല്‍ മിയകുട്ടിയുടെ കളിയും ചിരിയും ഒക്കെയാണ് ഓര്‍മ വരിക. ഒരുപാട് അകലെയാണെങ്കിലും അടുത്തുണ്ട് ഞാന്‍ ....നിങ്ങളുടെ ഒക്കെ വളരെ അടുത്ത്.

മിയ, ഞാന്‍ ഇത് എഴുതുന്നത്‌ ഒരു കാര്യം ഓര്‍മപ്പെടുത്തുവാന്‍ വേണ്ടിയാണ്. നേരത്തെ പറഞ്ഞ പോലെ നീയും മമ്മയും ഒക്കെ മടികേരി എന്ന് പറയുന്ന സ്ഥലത്താണ് ജീവിക്കുന്നത്. നിന്‍റെ മമ്മക്ക് ആദ്യമായിട്ട് posting കിട്ടിയത് അവിടെയാണ്. അതുകൊണ്ട് നിന്നെ പരിപാലിക്കുവാന്‍ വേണ്ടി മമ്മിയും ബിച്ചുമ്മയും മാറി മാറി നിങ്ങളോടൊപ്പം നില്‍ക്കുന്നു. ഇവിടെ പപ്പയും മാമനും ഒക്കെ ആ കാരണം കൊണ്ട് ഒറ്റക്കാണ്. ഇതെല്ലാം എനിക്കും മമ്മക്കും മിയകുട്ടിക്കും വേണ്ടിയാണ് അവര്‍ ഇതൊക്കെ സഹിക്കുന്നത്. ഞാനോ മമ്മയോ മിയക്കുട്ടിയോ ഇതൊന്നും മറക്കരുത്.

അവര്‍ നമ്മള്‍ക്ക് വേണ്ടി സഹിച്ചതെല്ലാം ഒരു കടമായിട്ട് എപ്പോഴും ബാക്കിനില്‍ക്കും....എത്രയൊക്കെ തിരിച്ചു കൊടുത്താലും അതൊന്നും അവര്‍ സഹിച്ച വേര്‍പാടിന് പകരമാവില്ല. അത് മറക്കരുത്.

മിയകുട്ടി വളര്‍ന്നു വലുതായി വല്യ കുട്ടി ആകുമ്പോഴും ഇന്ന് അവരോടു കാണിക്കുന്ന സ്നേഹം അതുപോലെ ഉണ്ടാകണം. അവരെ ആരെയും ഒരു കാലത്തും , ഒരു കാരണവശാലും വിഷമിപ്പികരുത്. അവര്‍ക്ക് തിരികെ കൊടുക്കാന്‍ മിയകുട്ടിയുടെ കയ്യിലുള്ളത് അതാണ്‌.

വേഗത്തില്‍ വളരുന്ന ലോകത്തോടൊപ്പം വളര്‍ന്നോളൂ ....പക്ഷെ മാറുന്ന ചിന്താഗതിക്കനുസരിച്ച് നമ്മുടെ പാരമ്പര്യത്തെയും മൂല്യങ്ങളെയും ധാര്‍മികതയെയും ഒന്നും കൈ വെടിയരുത്. നമ്മുടെ ഒപ്പം എപ്പോഴും ഉണ്ടാകുന്ന സ്വത്തു അതായിരിക്കണം.

എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട മിയക്കുട്ടിക്കു ഞാന്‍ എഴുതിയത് മനസ്സിലായെന്നു വിചാരിക്കുന്നു.

സ്നേഹത്തോടെ,

നിന്‍റെ സ്വന്തം ,

അബ്ബ.

Check this movie.........really touching

http://www.youtube.com/watch?v=nUaCU1fAYw4&feature=player_embedded

This video is extremely touching.
I was shocked when seen this film.

Every human born on this earth should know the pain of hunger and the food is everyone's need in daily basis.

But how many of us forgets to share this?
Question yourself and myself.
Each and every individuals are responsible for satisfying others hunger and save them.

One who reads this imagine yourself at their place definitely you will come forward to help.

I can and you can and everybody can. Its just simple if you just consider it important as YOU.

I have decided certain percentage of my income will go to those people who really need help.

The longer I live, the more I realize the impact of attitude on life.

Attitude, to me, is more important than facts. It is more important than the past, the education, the money, than circumstances, than failure, than successes, than what other people think or say or do. It is more important than appearance, giftedness or skill. It will make or break a company... a home... a society.

The remarkable thing is we have a choice everyday regarding the attitude we will embrace for that day.

We cannot change our past... we cannot change the fact that people will act in a certain way. We cannot change the inevitable. The only thing we can do is play on the one string we have, and that is our attitude.

I am convinced that life is 10% what happens to me and 90% of how I react to it. And so it is with everybody... we are in charge of our Attitudes.

A Beautiful Story of Care & Love - it touched my heart !!!

In order to renovate the house, someone in Japan tear open the wall. Japanese houses normally have a hollow space between the wooden walls.

When tearing down the walls, he found that there was a lizard stuck there because a nail from outside hammered into one of its feet. He sees this, feels pity and at the same time curious, as when he checked the nail, it was nailed 10 years ago when house was first built. What happened..?

The lizard has survived in such position for 10 years!!! In a dark wall partition for 10 years without moving, it is impossible and mind boggling. Then he wondered, how this lizard survived for 10 years without moving a single step - since its feet was nailed!

So he stopped his work and observed the lizard, what has it been doing and what it has been eating? Later, don't know from where appears another lizard, with food in its mouth... AHHH! He was stunned and touched deeply. For the lizard that was stuck by nail, another lizard has been feeding it for the past 10 years.

ജീവിതം എന്ന വാക്കിന്‍റെ രണ്ടു തലങ്ങളെ കുറിച്ച് മാത്രമേ നാം പലപ്പോഴും ചിന്തിക്കാരോള്ളൂ.

ജനനവും മരണവും.

പക്ഷെ അതിലൊക്കെ ഉപരിയായി ഇതിനു രണ്ടിനും ഇടയില്‍ ഉള്ള ഒരു അവസ്ഥയുണ്ട്.

ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ അനുഭവങ്ങളും വേദനകളും സന്തോഷങ്ങളും അങ്ങിനെ ഒരുപാടൊരുപാട് വികാരവിചാരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ പെട്ട് ഉഴലുന്ന ഒരു അവസ്ഥ. അതിനെ നമ്മുക്ക് എന്ത് വിളിക്കാം?

ജീവിച്ചു തീര്‍ക്കല്‍ എന്നോ? അതോ അത് മാത്രമാണോ ജീവിതം? കാരണം മറ്റു രണ്ടവസ്ഥകളും നൈമിഷികങ്ങളാണ്. ഒരാളുടെ ജനനം നമുക്ക് ആഹ്ലാദിക്കാന്‍ വഴി തുറക്കുന്നുവെങ്കില്‍ മരണം നമ്മെ കരയിപ്പിക്കുന്നു.

ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ഈ ഭൂമിയില്‍ ജീവിച്ചു തീര്‍ക്കുകയാണു എന്റെ ജന്മം. ജീവിതത്തോട് ഒട്ടി നില്‍ക്കുന്ന വേറൊരു വാക്കാണ്‌ മടുപ്പ്.

എത്രയോ തവണ ഞാന്‍ കേട്ട, അതല്ലെങ്ങില്‍ ഞാന്‍ തന്നെ പലപ്പോഴും എന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള ഒരു വാക്ക്.

ജീവിതം മടുത്തു തുടങ്ങിയാല്‍ പിന്നെ ചെയ്യുന്നതെല്ലാം, പറയുന്നതെല്ലാം, കേള്‍ക്കുന്നതെല്ലാം ഒരു പക്ഷെ അനുഭവിക്കുന്നതെല്ലാം വെറും യാന്ത്രികമായി പോകും. ജീവിതം മടുത്തു തുടങ്ങിയോ എന്ന് ചിന്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ സമയത്തെല്ലാം ദൈവം എനിക്കൊരു വഴി കാട്ടി തരും. അതൊരു പക്ഷെ ജീവിതം ആസ്വദിക്കുന്നവരുടെതാകാം. അതല്ലെങ്ങില്‍ എന്നേക്കാള്‍ ജീവിതത്തോട് മടുപ്പ് തോന്നിയവരോ വെറുപ്പ്‌ തോന്നിയവരോ ആകാം. അത് രണ്ടും എന്നെ സംബ്ബന്ധിചിടത്തോളം ഓരോ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്.

ഇപ്പോള്‍ 'മടുപ്പ്' എന്റെ ജീവിതത്തോട് അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അത് കയറി വന്നു എന്നെ മുരുക്കിവരിയുന്നതിനു മുന്പ് എനിക്ക് രക്ഷപ്പെടണം. അതേ... ജീവിതത്തിന്റെ മടുപ്പില്‍ നിന്നും രക്ഷപെടാന്‍, ഒന്ന് ആസ്വദിക്കാന്‍ എനിക്കൊരു break അത്യാവശ്യമാണ്.

കൂടുതല്‍ ഊര്‍ജ്ജസ്വലനായി തിരിച്ചുവരാന്‍, കൂടുതല്‍ ചിന്തകളും അനുഭവങ്ങളും അറിവുകളും ആര്‍ജ്ജിക്കുവാന്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു ഇടവേള ഒഴിച്ചുകൂടാന്‍ കഴിയാതെ വന്നിരിക്കുന്നു.

അതേ ..ഒരു ഇടവേള... Just an Interval !!!

My Day

Great Day!!!
After a long journey, you guys will never believe it ; I took 18 hours to reach to my family.
Eager to see my sweet baby.
Yes, as I expected she was waiting for me.
I still wonder!!! I was missing her for more than 3 -4 weeks, and I guess she too.

But she recognized me, quickly. Just a matter of 1-2 minutes.

Within that she became my own.

The surprising factor is that she hesitated to go to others when I am around her.

Oh God, You are Great !!!